Οι αρνητικές συνέπειες της Ελλειμματικής Προσοχής  στην παιδική ηλικία 

Η Ελλειμματική Προσοχή - Υπερκινητικότητα θεωρείται η πιο σημαντική παιδοψυχιατρική διαταραχή, με σοβαρό κόστος στο παιδί και την κοινωνία.

Τα παιδιά με Ελλειμματική Προσοχή - Υπερκινητικότητα (ΔΕΠ-Υ) αποτελούν:
• Το 50% των ασθενών - παιδιών των παιδοψυχιατρικών υπηρεσιών
• Το 40% των παιδιών σε ειδικές τάξεις
• Το 60% των παιδιών που παίρνουν αποβολές από το σχολείο
• Το 14% των παιδιών που αποβάλλονται οριστικά από το σχολείο
• Μεγάλο αριθμό παραπτωματικών εφήβων
( Η πιο συνηθισμένη συσχέτιση της ελλειμματικής προσοχής με αρνητικές συμπεριφορές και διαταραχές διαγωγής, σύμφωνα με τους Weiss & Hetchman, 1993)
Επιπτώσεις:
• Η ΔΕΠ-Υ οδηγεί σε σημαντική έκπτωση και έχει μακρόχρονες επιδράσεις στο παιδί και την οικογένειά του
• Παρατηρείται συχνά, Ακαδημαϊκή, Κοινωνική και μικρή Συναισθηματική έκπτωση με αποτέλεσμα φτωχή σχολική επίδοση και κακές επαγγελματικές προοπτικές...
• Τα παιδιά με ΔΕΠ-Υ, (ιδιαίτερα όταν συνυπάρχουν και Διαταραχές Διαγωγής) έρχονται συχνά σε σύγκρουση με τον νόμο και βρίσκονται σε αυξημένο κίνδυνο για κατάχρηση ουσιών και παραπτωματικότητα
• Η ΔΕΠ-Υ επηρεάζει την οικογένεια, οδηγώντας σε συγκρουσιακές σχέσεις, αυξημένο στρες και πιθανή μειωμένη επαγγελματική παραγωγικότητα
• Οι δυσλειτουργικές κοινωνικές σχέσεις της παιδικής ηλικίας δυσκολεύουν τη δημιουργία ώριμων σχέσεων στην ενήλικη ζωή
(Αρνητικές συνέπειες της Ελλειμματικής Προσοχής στην Εφηβεία και στην Ενήλικη ζωή. (Mannuzza & Klein, 1991, 2000)

 

 Υπερκινητικά παιδιά και Ελληνικό Εκπαιδευτικό Σύστημα

Καταλαβαίνουμε πόσο δυσκολεύει τα παιδιά με υπερκινητικές διαταραχές, η συνεχής απαίτηση του ελληνικού εκπαιδευτικού συστήματος να ενεργοποιούν και να δραστηριοποιούν το αριστερό τους ημισφαίριο, να συνεργάζονται, να τηρούν κανόνες λεκτικούς και σημασιολογικούς, να ακολουθούν συγκεκριμένες μνημονικές οδηγίες, να προσαρμόζονται συνεχώς σε νέες απαιτήσεις, να απαντούν και να συγκρατούν μακροσκελή κείμενα, κατά γράμμα και κατά σειρά, και εν γένει να διατηρούν ενεργή την αναπαράσταση λεκτικών ερεθισμάτων. 

Με αυτόν τον τρόπο βέβαια γίνεται πασιφανής η μεγάλη αδυναμία του σύγχρονου ελληνικού εκπαιδευτικού συστήματος να δημιουργήσει ειδικά προγράμματα με ερεθίσματα, κατά την ώρα της διδασκαλίας, τα οποία να απευθύνονται και στο δεξί ημισφαίριο, δηλαδή και στα παιδιά τα οποία έχουν υπερκινητικές ή άλλες απλές διαταραχές ελλειμματικής προσοχής, έτσι ώστε να μπορούν και αυτά να αφομοιώνουν με το δικό τους τρόπο αλλά και να είναι πολύ περισσότερο ενεργά και συμμετοχικά στην εκπαιδευτική διαδικασία.
Έχει βρεθεί ότι τα παιδιά με ΔΕΠ/Υ-(Ελλειμματική Προσοχή-Υπερκινητικότητα μέσα στην εκπαιδευτική πράξη- έχουν την τάση να συλλαμβάνουν πολύ περισσότερα ερεθίσματα -αλλά ταυτόχρονα -όσον αφορά τη χρονική διάσταση.
Κατά συνέπεια ο χρόνος που χρειάζονται προκειμένου να ανακαλέσουν το γνωστικό αντικείμενο είναι μεγαλύτερος από το χρόνο που χρειάζονται τα μη υπερκινητικά παιδιά, στην ίδια εκπαιδευτική διαδικασία.

του Δρ. Κουράκης Σήφης
Παιδοψυχολόγος - Νευροψυχολόγος Παίδων (Ph.D)